کد مطلب:312305 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:287
آثار و نتایج محبت خدا
پاره ای از آیات قرآن و بسیاری از روایات معصومان (ع)، شماری از نتایج و آثار محبت خدا را بیان كرده اند كه در این جا تنها به بخشی از مناجات امام سجاد (ع) اشاره می كنیم:
الهی فاجعلنا من الذین ترسخت اشجار الشوق الیك فی حدائق صدورهم و اخذت لوعة محبتك بمجامع قلوبهم [1] .
خدایا، ما را از كسانی قرار بده كه درختان شوق در باغ های سینه هاشان ریشه كرده و آتش محبت تو را به مجمر سینه دارند.
[ صفحه 165]
امام سجاد (ع) از این بخش به بعد، نتایج انس به خدا و محبت او را چنین بر می شمارد:
1- اهل محبت خدا، صاحبان فكر و اندیشه اند: «فهم الی اوكار الافكار یأوون؛ آنان در آشیانه ی اندیشه ها منزل می گیرند.»
2- آنان به مقام مكاشفه و قرب حق رسیده اند: «و فی ریاض القرب و المكاشفة یرتعون؛ و در باغ های تقرب و مكاشفه می چرند.»
3- آن ها از چشمه محبت، زلال دوستی می آشامند: «و من حیاض المحبة بكأس الملاطفة یكرعون؛ و از جاری محبت به جام مهربانی می نوشند.»
4- دوستان خدا، اهل یقین اند: «قد كشف الغطاء عن ابصارهم و انجلت ظلمة الریب عن عقائهم و ضمائرهم و انتفت مخالجة الشك عن قلوبهم و سرائرهم؛ پرده از چشم هاشان فرو افتاده و تاریكی شب از عقاید و سینه هاشان رخت بربسته و خطور شك از دل هاشان ناممكن شده است.»
5- اینان دارای همت هایی برتر از عالم مادی هستند: «و علت لسبق السعادة فی الزهادة همهم؛ همت هاشان برای رسیدن به زهد والا شده است.»
امام صادق (ع) نیز در روایتی آثار محبت خدا و ویژگی دوستان خدا را چنین بیان می كند:
حب الله اذا اضاء سر عبده اخلاه عن كل شاغل و كل ذكر سوی الله و المحب اخلص الناس سرا لله و اصدقهم قولا و اوفیهم عهدا و ازكیهم عملا و اصفیهم ذكرا و اعبدهم نفسا. تتباهی الملائكة عند مناجاته و تفتخر برؤیته و به تعمر الله تعالی بلاده و بكرامته یكرم الله عباده یعطیهم اذا سئلوه بحقه و یدفع عنهم البلایا برحمته و لو علم الخلق ما محله عندالله و منزلته لدیه ما تقربوا الی الله الا بتراب قدمیه [2] .
[ صفحه 166]
هر گاه محبت خدا سر جان بنده ای را روشن كند، او را از هر اندیشه و ذكری غیر از خدا خالی می كند. جان محب و سر او خالص ترین سر مردم برای خداوند است؛ محب صادق ترین، باوفاترین، عملش پاك ترین عمل و ذكرش صاف ترین ذكر است. از همه مردم عابدتر است و ملائكه در وقت مناجات او مباهات می كنند و به دیدار او فخر می فروشند. خدا به بركت او زمین را آباد می كند و به كرامت او بندگان را تكریم می نماید. به خاطر اوست كه دعای آنان را اجابت می كند و به مهربانی او بلاها را از آنان دور می سازد. اگر مردم قدر او را در نزد خدا می دانستند، جز به خاك و غبار قدم او به خدا تقرب نمی جستند.»
الهی فاجعلنا من الذین ترسخت اشجار الشوق الیك فی حدائق صدورهم و اخذت لوعة محبتك بمجامع قلوبهم [1] .
خدایا، ما را از كسانی قرار بده كه درختان شوق در باغ های سینه هاشان ریشه كرده و آتش محبت تو را به مجمر سینه دارند.
[ صفحه 165]
امام سجاد (ع) از این بخش به بعد، نتایج انس به خدا و محبت او را چنین بر می شمارد:
1- اهل محبت خدا، صاحبان فكر و اندیشه اند: «فهم الی اوكار الافكار یأوون؛ آنان در آشیانه ی اندیشه ها منزل می گیرند.»
2- آنان به مقام مكاشفه و قرب حق رسیده اند: «و فی ریاض القرب و المكاشفة یرتعون؛ و در باغ های تقرب و مكاشفه می چرند.»
3- آن ها از چشمه محبت، زلال دوستی می آشامند: «و من حیاض المحبة بكأس الملاطفة یكرعون؛ و از جاری محبت به جام مهربانی می نوشند.»
4- دوستان خدا، اهل یقین اند: «قد كشف الغطاء عن ابصارهم و انجلت ظلمة الریب عن عقائهم و ضمائرهم و انتفت مخالجة الشك عن قلوبهم و سرائرهم؛ پرده از چشم هاشان فرو افتاده و تاریكی شب از عقاید و سینه هاشان رخت بربسته و خطور شك از دل هاشان ناممكن شده است.»
5- اینان دارای همت هایی برتر از عالم مادی هستند: «و علت لسبق السعادة فی الزهادة همهم؛ همت هاشان برای رسیدن به زهد والا شده است.»
امام صادق (ع) نیز در روایتی آثار محبت خدا و ویژگی دوستان خدا را چنین بیان می كند:
حب الله اذا اضاء سر عبده اخلاه عن كل شاغل و كل ذكر سوی الله و المحب اخلص الناس سرا لله و اصدقهم قولا و اوفیهم عهدا و ازكیهم عملا و اصفیهم ذكرا و اعبدهم نفسا. تتباهی الملائكة عند مناجاته و تفتخر برؤیته و به تعمر الله تعالی بلاده و بكرامته یكرم الله عباده یعطیهم اذا سئلوه بحقه و یدفع عنهم البلایا برحمته و لو علم الخلق ما محله عندالله و منزلته لدیه ما تقربوا الی الله الا بتراب قدمیه [2] .
[ صفحه 166]
هر گاه محبت خدا سر جان بنده ای را روشن كند، او را از هر اندیشه و ذكری غیر از خدا خالی می كند. جان محب و سر او خالص ترین سر مردم برای خداوند است؛ محب صادق ترین، باوفاترین، عملش پاك ترین عمل و ذكرش صاف ترین ذكر است. از همه مردم عابدتر است و ملائكه در وقت مناجات او مباهات می كنند و به دیدار او فخر می فروشند. خدا به بركت او زمین را آباد می كند و به كرامت او بندگان را تكریم می نماید. به خاطر اوست كه دعای آنان را اجابت می كند و به مهربانی او بلاها را از آنان دور می سازد. اگر مردم قدر او را در نزد خدا می دانستند، جز به خاك و غبار قدم او به خدا تقرب نمی جستند.»
[1] همان، مناجاة العارفين، ص 41.
[2] مصباح الشريعة، باب 96.